In-vitrofertilisatie (IVF) is een langdurige kunstmatige voortplantingstechniek die wordt toegepast bij onvruchtbare koppels. "In-vitrofertilisatie" is tegenwoordig een van de meest geprefereerde onvruchtbaarheidsbehandelingen. In geval van onverklaarbare onvruchtbaarheid, infectie, verstopping in de eileiders, slechte kwaliteit van het sperma, gewicht of gevorderde leeftijd, kunnen paren een baby krijgen met de in-vitrofertilisatiemethode. In-vitrofertilisatiebehandeling omvat het behandelingsproces dat zorgt voor bevruchting door eieren, die vrouwelijke voortplantingscellen zijn, en sperma, wat mannelijke voortplantingscellen zijn, te verzamelen en buiten het lichaam samen te brengen in een laboratoriumomgeving. De bevruchte eicellen beginnen zich te delen en passeren de eerste ontwikkelingsstadia, embryo's genaamd, in de laboratoriumomgeving, en worden in de baarmoeder van de aanstaande moeder geplaatst. Zwangerschap verkregen na deze fase verschilt niet van natuurlijk voorkomende zwangerschappen. Het verschil met natuurlijke zwangerschap is dat het bevruchtingsproces onder laboratoriumomstandigheden wordt uitgevoerd en de bevruchte eicellen worden teruggeplaatst in de baarmoeder van de moeder. Vaccinatiebehandeling kan ook de voorkeur hebben vóór een IVF-behandeling, vooral bij mannelijke onvruchtbaarheid. Bij deze methode wordt het verzamelde sperma overgebracht naar de baarmoeder.

In-vitrofertilisatie kan worden toegepast bij vrouwen tot 45 jaar. Er moet echter worden opgemerkt dat de kans om zwanger te worden aanzienlijk kleiner is bij vrouwen ouder dan 40 jaar. Om deze reden is het slagingspercentage van een IVF-behandeling bij oudere vrouwen lager dan bij jongere vrouwen en moet het aantal onderzoeken mogelijk worden verhoogd.